มจร. 001/003/67
ขนาด : สูง ๗๑ ซม. ฐานกว้าง ๕๑ ซม.
หน้าตักกว้าง ๔๐ ซม.
รูปแบบ : ศิลปะอยุธยาตอนต้น แบบอู่ทองรุ่นที่ ๒ ราวปลายพุทธศตวรรษที่ ๑๙ – กลางพุทธศตวรรษที่ ๒๐
ลักษณะ : พระพุทธรูปปางมารวิชัย หล่อด้วยโลหะ ประทับนั่งขัดสมาธิราบ เหนือฐานหน้ากระดานเว้าเป็นร่อง (ฐานบัวคว่ำ-บัวหงาย ที่ไม่มี ลายกลีบบัว) พระพักตร์เป็นกรอบสี่เหลี่ยม มีขอบไรพระศก พระขนงเชื่อมต่อกันเป็นรูปปีกกาและเป็นสันนูน พระเนตรเปิด กว้างเหลือบลงต่ำเล็กน้อย พระพักตร์เคร่งขรึม พระนาสิกค่อนข้าง ใหญ่แบน พระโอษฐ์แบะกว้างและมีแนวเส้นขอบ ขมวดพระเกศา เป็นเม็ดเล็กแบบหนามขนุน เหนือพระอุษณีษะมีพระรัศมีเป็นเปลว เพลิงทรงสูง
พระวรกายเพรียวบาง บั้นพระองค์เล็ก พระชงฆ์สั้น ครองจีวรห่ม เฉียง มีสังฆาฏิเป็นแถบใหญ่พาดจากพระอังสาซ้ายยาวถึงพระนาภี ปลายตัดตรง ส่วนพระหัตถ์ทำปางมารวิชัย นิ้วพระหัตถ์ยาว ไม่เสมอกัน
หมายเหตุ : พระพุทธรูปลักษณะนี้เป็นการผสมผสานทางศิลปกรรม กล่าวคือ พระพักตร์ได้รับอิทธิพลจากศิลปะเขมร พระรัศมีเปลวเพลิงได้รับ อิทธิพลจากศิลปะสุโขทัย ส่วนขมวดพระเกศาเป็นเอกลักษณ์ใน สมัยอยุธยา
